Collega Robert Crabbendam

‘Een warmteproject begint met strategische keuzes voor de komende tien jaar en het beleid uitstippelen om daar te komen. Welke klanten kunnen we aansluiten? Wat is voor hen belangrijk? Hoe produceren we de warmte zodat vraag en aanbod in balans zijn? We zijn niet commercieel, maar het gaat wel om publiek geld dat verantwoord geïnvesteerd moet worden. Van aanleg tot facturatie en beheer – ik run met het team het project. Dat betekent dat ik de ene dag met de projectleider kijk naar de juiste diameter van een toekomstige leiding. De andere dag geef ik de opdracht om een energiecentrale te bouwen of spreek een wethouder over mijn project.’

Die variatie is meteen het meest kenmerkende aan zijn werk. ‘Ik weet bij voorbaat dat alles anders loopt, want de wereld is niet maakbaar. De bouw van een wijk gaat niet door, een ziekhuis verhuist, wetgeving verandert. Je hebt een visie en een plan, en dan maar bijsturen. Ik moet dus heel creatief zijn. Dat vind ik ook het leukste aan mijn werk. Naast het vele rekenen, want elke verandering heeft een financieel effect dat ik moet doorberekenen.’

En dan is er natuurlijk de verantwoordelijkheid. ‘Die voel je, en dat moet je liggen. Tegelijk hoef ik weinig zelf te doen – ik heb allemaal hulptroepen. Goed communiceren is dus essentieel, net als natuurlijk overwicht. Want ik ben geen leidinggevende, maar ik run wel het project. Ik moet mijn visie op de toekomst uitdragen en zorgen voor een sfeer waarin iedereen daar graag aan meewerkt.

‘Het mooiste is als we weer grote aansluiting realiseren. Dat het AZ-stadion de beste grasmat van Nederland heeft, komt door onze warmte. We hebben ook de eerste gevangenis aangesloten op het warmtenet, net als een wijk met duizend bestaande woningen - uniek en heel complex. Als ik wegloop van de fabriek waar de warmte geproduceerd wordt, en ik rij helemaal naar de andere kant van de stad waar die warmte dan gebruikt wordt, dan vind ik het persoonlijk heel mooi dat we dat gefikst hebben.’